Rozdział 6

To dla Twojego dobra

The Naked and Famous –Young blond

Od imprezy minął tydzień. Większość uczniów zaczęła zastanawiać się, dlaczego Ślizgoni nie urządzili jej tylko dla siebie. Może chodziło o rozmach?

Hermiona wielu rzeczy nie pamiętała, film urwał jej się dosyć wcześnie. Była jednak pewna jednej rzeczy – niewątpliwie dobrze się bawiła. Przypominała sobie pocałunki z Blaise’em Zabinim i czuła odrazę do samej siebie. Na pewno nie wspomni o tym Ronowi, o nie.

W Wielkiej Sali trwała kolacja, na którą udała się wraz  z Ginny. Po kilku minutach dołączył do nich Harry. Dziewczyna patrzyła na dwójkę swoich przyjaciół i widziała, że bardzo się kochają. Nie potrzebowali wylewnych gestów. Wystarczyły im same spojrzenia. Ta więź między nimi była niesamowita. Hermiona zazdrościła im tego, rozłąka z Ronem dawała jej się we znaki.

Patrząc na Harry’ego, nagle coś sobie przypomniała. Urywek z imprezy, który najwyraźniej chciała wyrzucić ze swojej świadomości, bo wcześniej do niej nie dochodził. Widelec w jej dłoni zamarł w połowie drogi do ust.

Dziewczyna, kompletnie pijana dziewczyna, zachichotała. Stojący obok niej chłopak zrobił to samo. Był środek nocy, a oni stali sami w ciemnym korytarzu. Dziewczyna czknęła, co wywołało kolejną salwę śmiechu. Chłopak nagle spoważniał i spojrzał na swoją towarzyszkę.

- Gapisz się na mnie, Harry.

- Wiem.

- Czemu?

- Bo cię kocham.

Dziewczynę zatkało, po czym wybuchła śmiechem. Po chwili chłopak do niej dołączył.

- Hermiona! – Ginny machała jej ręką przed oczami.

Ta jakby dopiero odzyskała przytomność umysłu, wpatrywała się w Harry’ego szeroko otwrtymi oczami. Nie mogła w to uwierzyć. To wspomnienie było jak zły sen, jak natrętna mucha, którą chciała odpędzić. Nagle poczuła do siebie wstręt i odrazę. Tym razem nie przez Zabiniego.

- Hermiona, co się z tobą dzieje? – zapytała mocno już zdenerwowana Ginny. Grngerówna zdążyła zwrócić na siebie uwagę większości uczniów siedzących nieopodal, którzy patrzyli na nią nieprzyjemnym wzrokiem. Nie lubili, kiedy ktoś im przeszkadzał podczas kolacji.

- Nic, Ginny – odparła głośno i wyraźnie. – Wszystko jest w porządku. – Z trudem posłała dziewczynie uśmiech i z równie wielkim trudem pilnowała się, by nie spojrzeć na Harry’ego.

Już po chwili rozmawiali o taktyce na przyszły mecz Qudditcha.

Po jednym spojrzeniu w oczy Hermiony Harry wiedział. Przypomniała sobie. A wyraz jej twarzy upewnił go, że ani trochę nie czuje zadowolenia z tego powodu.

Nie był pijany, gdy to mówił. Wybrał taki moment, by jej to powiedzieć, bo wiedział, że niczego nie zapamięta i że wszystko będzie jak dawniej. Jakże się pomylił! Czuł się źle, że tak postąpił, ale wiedział, że czasu cofnąć nie może. Już od ich zbliżenia po eliminacjach do drużyny Qudditcha wiedział -  ona już nigdy nie będzie dla niego tylko przyjaciółką.

Czuł się jednocześnie dziwnie. Z jednej strony wiedział, że to co zrobił nie było właściwym posunięciem, bo jakby nie patrzeć - zdradził Ginny. A z drugiej przepełniała go ekscytacja i pewnego rodzaju podniecenie, gdyż nie miał pewności do uczuć Hermiony skierowanych w jego stronę. Jednak po kilku dniach ta niewiedza zaczęła doprowadzać go do szału. Hermiona tak starannie planowała dzień, by nie zostać z nim sam na sam. Dawna Hermiona nie unikała rozmów.

Pewnego wieczoru zdarzyła się okazja do rozmowy. Ginny musiała pilnie coś załatwić, a przecież siedzieli we trójkę przy kominku. Nic nie zapowiadało tego, by mieli zostać sam na sam, jednak tak się stało. Gin przypomniała sobie o tym, że umówiła się z Luną i opuściła pokój wspólny, a na twarz Hermiony wstąpiło przerażenie.

Długo milczeli. I choć kiedyś cisza nie była dla nich niczym krępującym, to teraz nie mogli sobie z tym poradzić. Oboje znaleźli się w nowej, dość kłopotliwej sytuacji i nie wiedzieli, jak się w niej odnaleźć.

- Hermiono, ja… - zaczął, lecz mu przerwała.

- Nie, Harry, nic nie mów. – Jej głos był chłodny, a ona wydała mu się nieprzystępna i szorstka.

- A właśnie, że powiem! – podniósł głos, gdy wstała. Spojrzała na niego, zaskoczona. Nigdy na nią nie krzyczał, a Harry poczuł, iż jest na wygranej pozycji. – Myślisz, że nic się nie stało, a dzieje się wiele. Starasz się uniknąć tego, co nieuniknione.

Wyraz jej twarzy w ciągu sekundy zmienił się z zaskoczonego na spokojny.

- Dobrze, więc porozmawiajmy – odparła cicho, siadając.

Harry nachylił się ku niej. Był tak blisko, że poczuł zapach jej delikatnych perfum. Tak różny od zapachu perfum Ginny. Wziął głęboki wdech. Chciał się jej nauczyć na pamięć, każdego, nawet najmniejszego detalu. Nie wiedział dlaczego, ale wiedział, że musi.

- Mówiłem wtedy poważnie. Jeśli chcesz, to powtórzę – zapewnił ją żarliwie. W tej chwili liczyła się tylko ona. Nie było Ginny, nie było miłości do Ginny. Nie było nic oprócz Hermiony.

- Nie chcę – powiedziała niewzruszona.

- Co?

- Nie chcę – powtórzyła dobitnie. – Kochasz Ginny, a nie mnie.

W tej chwili zdał sobie z czegoś sprawę. Milczał, zanim zdołał to z siebie wydusić.

- Hermiona, ja kocham was obie… - wyznał, patrząc jej w oczy.

Pokręciła głową.

- Kocham Rona. Czemu musiałeś zniszczyć naszą przyjaźń? – wyszeptała gorączkowo, po czym zostawiła go samego.

Zbliżało się Halloween, a co za tym szło, wycieczka do Hogsmeade. Większość uczniów miała zamiar skorzystać z chwili wolności, lecz Hermiona była pewna, że zostanie w Hogwarcie. Musiała zwolnić, pomyśleć. Dlaczego aż tak to nią wstrząsnęło? Pogubiła się. Przecież kochała Rona, wiedziała o tym, to było gdzieś w niej zakorzenione, gdzieś głęboko. Tęskniła za nim, naprawdę. Być może ta rozłąka sprawiła, że jej uczucia do niego wyblakły, stały się słabsze. Ona sama była słaba. Bardzo słaba, skoro pozwoliła sprawom przybrać taki obrót.

I nawet nie miała o tym z kim porozmawiać.

Diego Bonetti był wysokim i przystojnym młodzieńcem. Miał ciemne włosy i niemal czarne oczy, a od jego twarzy nie sposób było oderwać wzroku. Sprawiał wrażenie sympatycznego chłopca z sąsiedztwa. Miał dwadzieścia trzy lata i całe życie przed sobą. Zaraz po kursach wysłano go tu, do Hogwartu, do ukochanej szkoły. Siedem lat spędził w tej magicznej szkole jako Krukon. I choć dawno pożegnał się z zamkiem, to tęsknił za tym beztroskim czasem spędzonym w jego murach.

Przy wielkiej bramie powitał go Filch. Diego nie był jedynym uczniem, który nie znosił tego starego zgreda, ale za to był jednym z nielicznych, którzy nie uprzykrzali mi życia. Dlatego też Filch nie za bardzo go kojarzył, co dla Diega było na rękę.

- Profesor McGonagall czeka na pana w swoim gabinecie, panie Bonetti – powiedział Filch, zabierając jedną z walizek Diega. Młodzieniec schylił się po dwie pozostałe.

Nie rozmawiał z Filchem, gdy szli w stronę zamku. Bo i o czym? Filch przecież nie znosił każdego z uczniów Hogwartu i nikt nie wiedział, dlaczego. Diego miał zostawić swoje rzeczy w urządzonym dla niego pokoju, a później spotkać się z McGonagall. Choć widział Hogwart tyle razy, choć spedził w nim tyle lat, to i tak zamek oszołomił go swoją potęgą. Był po prostu piękny. Strzeliste wieżyczki i baszty, monstrualne mury. Diego poczuł się tak, jakby odzyskał dawnego przyjaciela.

Filch zaprowadził go do dużego pokoju na piątym piętrze i natychmiast się ulotnił. Diego miał w tym pomieszczeniu wszystko, czego tylko mógłby potrzebować. Wielkie łóżko z ozdobnym zagłówkiem, ogromną szafę, wygodne pufy i kanapę, dębowe biurko i regały z mnóstwem ksiąg. Bonetti nawet by nie przypuszczał, że takie pokoje znajdują się w Hogwarcie. Te pomieszczenie było tak inne od dormitoriów, do których się przyzwyczaił.

Zostawiwszy bagaże przy wielkiej szafie, udał się do gabinetu McGonagall. Akurat była przerwa między zajęciami, więc Diego wzbudził niemałe zainteresowanie. Uczniowie mierzyli go wzrokiem, a uczennice chichotały na jego widok. Bonetti, jeszcze za szkolnych czasów, słynął z natury podrywacza, toteż mrugał zawadiacko do dziewcząt. Flirtowanie go odprężało, dlatego nie był zbyt zadowolony, gdy dotarł do gabinetu dyrektorki. Diego wiedział, że teraz będzie musiał się pilnować. Tylko jak tu nie podrywać ślicznych nastolatek, które tylko czekają w kolejce, aż on się którąś zainteresuje?

Stanął przed chimerą, nie bardzo wiedząc, co ma robić. Na jego szczęście korytarz był pusty. Nagle posąg poruszył się i oczom chłopaka ukazały się schody. Wchodząc na górę, minął się z profesor Sprout, opiekunką Hufflepuffu.

- Ach, pan Bonetti – westchnęła z uśmiechem. W rękach dźwigała ze cztery wielkie księgi. Diego zawsze ją lubił i ta sympatia pozostała mu do dnia dzisiejszego.

- Kłaniam się, pani profesor – skinął głową, uśmiechając się uroczo.

- Co pana tu sprowadza? – zapytała, przestępując z nogi na nogę.

- To, niestety, tajemnica – mrugnął do niej. – Jestem pewien, że profesor McGonagall wszystko pani później wyjaśni – dodał, widząc, że uniosła brwi.

- Mam nadzieję – mruknęła. – Nieczęsto można tu spotkać absolwentów, panie Bonetti – uśmiechnęła się.

- Zapewne – odparł na to. – Proszę wybaczyć, pani profesor, ale chyba jestem spóźniony – powiedział nerwowym tonem.

- Och, spóźniony do Minerwy? – nauczycielka wydawała się zatroskana. – A więc nie będę już pana zatrzymywać – dodała i zeszła na dół.

Na gacie Merlina. On naprawdę był spóźniony. Bał się pomyśleć, jak zareaguje na to McGonagall. Cóż, zaraz miał się o tym przekonać, bowiem w przeszłości nigdy nie zdarzyło spóźnić mu się na lekcję transmutacji. Z mocno bijącym sercem zapukał do drzwi gabinetu i, usłyszawszy uprzednio „proszę wejść”, wstąpił do środka.

McGonagall siedziała za biurkiem wyprostowana i surowa, z nieśmiertelnym kokiem na głowie. Obrzuciła przybysza taksującym spojrzeniem.

- Już myślałam, że pan się nie pojawi, panie Bonetti – rzuciła nieco oschłym tonem, a Diego zarumienił się. – Proszę usiąść – wskazała mu miejsce naprzeciw siebie. Usiadł na drewnianym krześle i zaczął się wiercić pod czujnym spojrzeniem profesorki. Zawsze go onieśmielała.

- Jakżebym śmiał się nie pojawić, pani profesor – uśmiechnął się niewinnie. W duchu przeklinał Sprout za tę pogawędkę.

Twarz nauczycielki pozostała niewzruszona.

- Omówmy szczegóły pana stażu – zadecydowała, przekładając stosy pergaminów. Zmarszczyła brwi. – Swoją drogą, dlaczego przysłali pana tutaj dwa miesiące po rozpoczęciu roku szkolnego? – zapytała.

Diego wzruszył ramionami.

- Nic mi na ten temat nie wiadomo. Byłem naprawdę tym zaskoczony.

McGonagall nie wracała już do tego tematu. Zajęła się omawianiem szczegółów stażu Diega. Miał jej towarzyszyć na wszystkich lekcjach i zagłębiać tajniki transmutacji.

Wspaniale, pomyślał sarkastycznie.

Narcyza Malfoy długo zbierała się do tego, by uprzątnąć rzeczy Lucjusza. Popijając wino z kieliszka, siedziała w ich małżeńskiej sypialni i oglądała zdjęcia. Z ich ślubu, kolejnych rocznic, urodzin Dracona, na których byli we trójkę. Może nie z uśmiechami na twarzach, ale jednak razem.

Całe szczęście, że Narcyza została w rezydencji sama, bo służba, którą wysłała wcześniej do domów, nie powinna oglądać pani Malfoy w takim stanie. Kobieta płakała, patrząc na fotografie ukochanego męża. Wolała, żeby wszyscy myśleli, iż trzyma się znakomicie, niźli popłakuje po kątach jak zwykli, słabi czarodzieje.

Po kilku minutach otarła łzy i zaczęła pakować jego ubrania do kartonów. Każda koszula, każda marynarka, każdy krawat były dla niej jak cios sztyletem. Miały swoją historię, którą teraz boleśnie przypominały zrozpaczonej wdowie.

Przebrawszy wszystkie rzeczy, kobieta natrafiła na kufer, schowany w zacienionym rogu szafy. Był zamknięty, więc Narcyza została zmuszona do użycia zaklęcia, by go otworzyć. Kiedy uchyliła wieko, jej oczom ukazały się przedmioty, których wcześniej w rzeczach męża nie widziała. Na wierzchu leżał mały czarny notes, oprawiony w skórę, a pod nim mnóstwo dokumentów. Na nie Narcyza nie zwróciła uwagi.

Ważyła w dłoniach mały dziennik i biła się z myślami. Otworzyć go czy spalić, zachowując szacunek dla prywatności Lucjusza? W końcu ciekawość wzięła nad nią górę i zaczęła czytać pożółkłe kartki. Litery były zamazane, ale czytelne i wyraźnie wskazywały, że wyszły spod ręki jej męża.

Na początku wzruszył ją widok tegoż znajomego pisma, schludnego pisma. Lecz z każdym kolejnym słowem przekonywała się, jak wielką farsą było jej małżeństwo. Jak wielkim kłamstwem okazało się jej dotychczasowe życie. Jak wielka nienawiść do Lucjusza ją ogarnęła.

A Narcyza Malfoy zawsze wierzyła, że była jedyną miłością swojego męża…

___

Ta, no wiem. Te wyznania trochę za wcześnie, ale inaczej się nie dało. Po prostu tak zaplanowałam i w dalszych rozdziałach będziecie mogli się przekonać, dlaczego. Dostałam strasznej weny na to opowiadanie i zaplanowałam je dokładnie. Miejmy nadzieję, że uda mi się napisać epilog.

Ech, nienawidzę Emmy -,- Ma masę ciekawych zdjęć, jednak przydałaby się jakaś świeża sesja, której na razie nie mogę nigdzie znaleźć. Bosko, po prostu.

Dziękuję mojej kochanej Empatii za poprawienie rozdziału ;*

Wiecie co? Jestem pod wpływem „Projektu X”. A szczególnie pod wpływem muzyki. Najbardziej spodobały mi się dwa kawałki i słucham ich na okrągło.

Całuję,