Rozdział 5

Hogwart oczami Ślizgonów,

czyli mała-wielka impreza

Boyce Avenue – Teenage Dream

Draco i Teodor siedzieli w Pokoju Wspólnym Ślizgonów. Te październikowe popołudnie dłużyło się obojgu niesamowicie. Jako że był czwartek, odrabiali stosy prac domowych. Choć w salonie nie było okien, po dzisiejszej lekcji zielarstwa mogli się domyślić, że na dworze szaleje burza. Rankiem, kiedy wyszli na zewnątrz, powietrze niemal stało w miejscu, a zza masywnych gór nadciągały chmury.

Draco pisał wypracowanie dla Slughorna o właściwościach roślin wodnych, które można było wykorzystać w eliksirach. Nie było to znowu takie trudne – otwierał książki na losowych stronach i przy odrobinie wysiłku przepisywał wybrany tekst na pergamin. Od nadmiaru informacji zaczęła boleć go głowa, zostały mu jednak góra trzy akapity, więc postanowił dokończyć.

Teodor natomiast trudził się przeogromnie. McGonagall zadała wyczerpujące zadanie domowe. Miał użyć zaklęcia, które ukrywało różne przedmioty. Formułka była tak trudna do wymówienia, że nie mógł jej przyswoić. Po pół godzinie żmudnych ćwiczeń skapitulował.

Obserwował przez chwilę skupionego Dracona. Jeszcze nigdy, odkąd się znali, nie widział go takiego. Od śmierci ojca zmienił się nie do poznania. Stał się mniej wybuchowy, uważniej słuchał, nikogo nie lekceważył. Skończył też z docinkami. Teo nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz usłyszał z jego ust jakieś wyzwisko. Chłopak domyślał się, że ta zmiana po części wynikała ze znajomości z Astorią. Dziewczyna miała typowo gryfoński charakter i zawsze kręciła się w pobliżu Dracona.

Teodor czuł, że od wojny są niemal jak bracia. Draco uratował mu życie, kiedy ojciec Notta rzucał klątwą Avada Kedavra na prawo i lewo. Gdyby nie reakcja Malfoya, Teo zostałby zamordowany przez własnego ojca. To wtedy przyrzekł sobie, że nigdy nie użyje tego zaklęcia.

Widząc, że Draco skończył wypracowanie, milczał jeszcze chwilę. Chciał go o coś zapytać, ale bał się, że zostanie źle zrozumiany.

- Kojarzysz Shadow Broscoe? – wykrztusił w końcu z siebie.

Draco kiwnął twierdząco głową, lecz nie zdążył mu odpowiedzieć, bo dołączył do nich Blaise, któremu uśmiech czaił się w kącikach ust. Draco i Teodor wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Wiedzieli dobrze, co ta mina oznacza. Blaise obrzucił pogardliwym wzrokiem stosy pergaminów i ksiąg, po czym zwalił się na kanapę.

- No, wyduś to z siebie – zachęcił go ironicznie Teodor.

Blaise westchnął.

-Stary, dobija mnie ta szkoła. Czuję się tu jak w klatce. Trzeba coś z tym zrobić. – Między chłopakami zapadła cisza. Malfoy i Nott zastanawiali się, co chodzi po głowie Zabiniemu. - Musimy rozwalić te budę w drobny mak, a najlepszym sposobem jest impreza, którą urządzamy jutro – obwieścił wszem i wobec.

Wiadomość o imprezie rozeszła się po Hogwarcie z prędkością światła. Miał na nią wstęp każdy uczeń, który ukończył szesnaście lat, ale tylko i wyłącznie, jeśli przyniesie ze sobą alkohol. Jakimś cudem wiadomość to nie dotarła do grona pedagogicznego.

Blaise, Draco i Teodor zaraz po skończonych zajęciach zaczęli przygotowania do imprezy. Miała się zacząć o 22:20, bowiem o tej godzinie każdy nauczyciel już spał. Godzinę przed spotkaniem, po kontroli Slughorna, wszystkie meble zniknęły. Salon Slytherinu był teraz jednym wielkim parkietem. Każdy ustawiony pod ścianą stolik uginał się pod ciężarem alkoholu. A magicznego płynu było coraz więcej, w miarę jak przybywali goście. Teodor rzucił na ściany wyciszające zaklęcia. Korzystając z porad Granger i innych szlam zdobyli mugolski sprzęt grający, a kiedy go włączyli, przeszedł ich najśmielsze oczekiwania.

Właśnie wtedy zaczęli schodzić się pierwsi imprezowicze, a po pół godzinie Pokój Wspólny pełen był Krukonów, Gryfonów i Puchonów. Choć wszyscy byli zdziwieni zaproszeniem Ślizgonów, to i tak szybko zaczęli się bawić. Głośna muzyka wibrowała pod stopami i dudniła każdemu w uszach.

Hipnotyzujące dźwięki i hektolitry alkoholu wprowadzały wszystkich w błogi stan. Magiczny płyn znikał w zastraszającym tempie, jednak Blaise uważnie pilnował, by się nie skończył. Chłopak obserwował przez chwilę szalejących nastolatków. Był z siebie dumny.

Draco i Teodor nie mieli czasu na dokończenie ostatniej rozmowy, bo cały dzień zleciał im na przygotowaniach do imprezy. Teraz jednak nadarzyła się po temu okazja, bo zmęczona Astoria dała Malfoyowi odetchnąć i sama wdała się w dyskusję z koleżankami.

- Ta Shadow… Jest tutaj? – zapytał Draco, nalewając sobie i koledze po kieliszku wódki.

- Mhm – mruknął potakująco Teodor, kiedy opróżnił kieliszek.

- Czemu mnie wtedy o nią pytałeś? – dopytywał Malfoy.

- E tam – machnął ręką Nott, jednak widząc spojrzenie kolegi, przestał udawać, że ta sprawa go nie obchodzi. – Gadaliśmy kilka razy i jest w niej coś takiego, co mnie ciekawi. Jest taka skryta i to… mnie kusi – przyznał, odrobinę zawstydzony. Draco bez słowa podał mu kolejny kieliszek.

- Więc idź do niej – rzucił Malfoy, wzruszając Ramonami.

Teodor uniósł prawą brew. Draco bez wątpienia był wstawiony, bo na trzeźwo na pewno nie udzieliłby mu takiej rady. Jednak to, co ujrzał chwilę później, przekonało go, że bardziej niż Blaise pijanym być nie można.

Otóż Ślizgon niemal wisiał na Hermionie Granger, oboje parodiowali taniec. Jak bardzo Gryfonka była zdesperowana nieobecnością Rona, tak można było to zobaczyć w tym momencie. Co kilka minut przerywali taniec, by się napić. Teo w oddali dostrzegł Pottera i Weasley, którzy przyklejeni do siebie ustami, niemal zdzierali z siebie ubrania. Teodor szturchnął Dracona łokciem i wskazał ich brodę. Obaj poczuli odruch wymiotny.

Teo szybko poszukał wzrokiem Shadow. Jej widok sprawił, że zawirowało mu głowie i to bynajmniej nie z powodu alkoholu. Ubrana w czerń, z ciemnymi włosami upiętymi w koński ogon, sprawiała wrażenie buntowniczki. Zauważył, że nic nie pije, dlatego zabrawszy Draconowi pełny kieliszek, podszedł do nie.

Wyrwał ją z zamyślenia, bo drgnęła i podniosła na niego wzrok. Miała idealnie gładką cerę, bez pieprzyków i piegów i nawet w nikłym świetle Teo dostrzegł jej intrygujące oczy. Były bardzo ciemne, z  domieszką zieleni przy źrenicach.

- Teodor – powiedziała tylko. Postawił przed nią kieliszek z uśmiechem, a ona odsunęła do od siebie. – Nie piję – wyjaśniła, nie podając przyczyny.

- To co ty tu właściwie robisz? – zaśmiał się, wciskając napój bogów jakiemuś chłopakowi.

- Przyszłam tu z przyjaciółką, która zdaje się bawić lepiej ode mnie. – Skinęła głową na kogoś za jego plecami. Obejrzał się i ujrzał dziewczynę z chłopakiem, którzy najwyraźniej zapomnieli o jakichkolwiek zasadach przyzwoitości.

Teodor podał jej rękę z czarującym uśmiechem, a ona zagryzła wargę.

- Nie daj się prosić – powiedział. – Może uda mi się sprawić, że ten wieczór będzie dla ciebie co najmniej znośny – dodał.

- Zobaczymy – odparła przekornie, ściskając jego dłoń.

Blaise instynktownie czuł, że Granger przyda się rozrywka. Upijał ją i przy okazji siebie od kilku godzin. Dziewczyna miała już zamglony wzrok i ledwo trzymała się na nogach. Blaise nie był w lepszym stanie.

Pocałował ją kilka razy i, ku jego zdumieniu, ona oddawała pocałunki. Wyczuł w niej tęsknotę, o której mówiła wcześniej, i długo skrywaną namiętność. Blaise miał serdecznie dosyć tego gadania, chciał się tylko brać do rzeczy. Jednak ona paplała, a końca nie było widać, więc tylko przytakiwał, udając, że słucha.

W końcu wziął ją za rękę i mocno całując, doprowadził do dormitorium. Rzucił ją na łóżko i zaczął odpinać guziki jej bluzki, lecz ona odsunęła się od niego, patrząc nań, jak na wariata.

- Chyba nie myślałeś, że się z tobą prześpię, co? – zapytała buńczucznie.

- Właśnie tak myślałem – wybełkotał, zbity z tropu, pociągając łyk ognistej z butelki.

I wtedy urwał mu się film.

Hermiona położyła go spać i opuściła dormitorium, wcześniej zabrawszy whisky.

Nazajutrz każdy z imprezowiczów miał ogromnego kaca. Ból głowy doprowadzał ich do obłędu i nie mogli się nadziwić, jak znaleźli się we własnych łóżkach. Jednak każdy czuł, że balanga przejdzie do historii tej szkoły, razem z trzema pewnymi Ślizgonami.

PS Żaden nauczyciel nigdy się o imprezie nie dowiedział.